Dagboek van een limerent.

Ze heeft niet gebeld, ik was er al bang voor. Ik zag het al aankomen, ik denk dat ik iedere minuut mijn telefoon heb bekeken maar het lampje ‘inkomend gesprek’  gemist blijft uit.

Ik wou dat ik de telefoon kon sturen. Ik voel mij somber, ik had gehoopt dat vandaag leuk zou worden, ik was voornemens er iets leuks van te maken, eindelijk, los van haar. Ik merk dat het niet lukt. Het feit dat ze niet belt maakt mij somber, waarom vindt ze mij niet goed genoeg?  Zal ik haar bellen? Is dat wanhopig? Ik wil niet wanhopig overkomen, niet meer dan ik al heb gedaan, ik heb alles geprobeerd te verbergen, de heftigheid van mijn gevoelens de enorme obsessie, mijn crazy, ik wil haar vooral niet afschrikken. Maar je kan maar zo veel verbergen, ze heeft de paniek in mijn stem vast gehoord, het trillen, en nog erger ze moet gemerkt hebben hoe ik mij aanpas naar haar. Ik luister haar muziek, ik doe net of ik dezelfde interesses heb, die heb ik ook opeens, nog gekker.  Ik snap wel dat ze niet wil, ik kan niet eens bij haar in de buurt komen, het voelt of ze vijf meter boven mij uit toornt en op mij neer kijkt, ik kan alleen maar mijn hoofd buigen, wees genadig.  

Soms wil ik met mijn hoofd tegen de muur slaan, hoeveel kun je aan een mens denken?  Iedere seconden van iedere dag is mijn hoofd bezet. Altijd, ook bij afleiding blijft ze gezellig op de achtergrond meekijken.  Op facebook kijk ik al lang niet meer, zodra ik een foto van haar zie raak ik volledig overstuur. Mijn lichaam komt in een stress reactie, ik raak in paniek, met wie is ze?  Ik krijgt hartkloppingen en mijn maag draait zich om, dat wordt weer niet eten vandaag.  Ik besef wederom de omvang van mijn gevangenschap, maanden duurt dit al, ik kan er niet meer tegen.

Ik ga op de bank liggen, ik wil huilen, alles er weer even uitschreeuwen, in een kussen desnoods, voor de duizendste keer. Wat zal ze aan het doen zijn, vast iets fantastisch. Ik wou dat ik net zo interessant was, ik wou dat ik haar kon bezitten, ik wil verlossing. De verlossing zit in contact, dat weet ik, maakt niet wat voor contact, even een connectie, even rust. Dat is wat ik wil, ik wil rust. Ik begin te huilen, ik kan niet meer stoppen, ik begin onbedaarlijk te huilen, kon ik het er maar uit huilen. Het voelt alsof ik val, ik val zonder bodem, ik ga dood, ik ga dood zonder haar “hou op” roep ik tegen niemand.  

G.