Onderhandelen:
Als ik maar kon accepteren dat de ander nou eenmaal geen relatie wil
Als we gewoon vrienden konden zijn, dat zou leuk zijn
Als ik in therapie ga kan ik misschien wel met de ander omgaan
Misschien moet de ander in therapie, ze zijn duidelijk narcistisch, autistisch, niet oké
Misschien kan ik over een poosje weer contact opnemen dan zal het allemaal wel beter gaan
Misschien moet ik gewoon niet zo moeilijk doen
Misschien moet ik gewoon al mijn behoeftes uitschakelen en dealen met de kruimels van affectie
Misschien moet ik op wereldreis om niet mijn verdriet te voelen.
Misschien noem ik de ander mijn soulmate zodat ik een excuus heb om te lijden onder deze omgang.
Misschien is het de volgende keer anders.
Misschien
Misschien
Misschien. ...
Ja dat hebben we geprobeerd, en menig limerent voor jou, dat werkt dus niet. We wringen ons in allemaal bochten, zetten onze behoeftes opzij om maar niet te hoeven voelen en
om niet los te hoeven laten.
Want loslaten voelt als doodgaan.
Wat we vooral niet doen is het volgende: Ik heb het een tijdje geprobeerd met deze persoon maar het lukt dus niet, ik voel vooral pijn in deze omgang, ik ga dus het besluit nemen om afscheid te nemen, ik bedank ze voor wat er was en ik ga mijn eigen weg, ik neem de tijd om verdrietig te zijn en om de rouw te voelen en ik sluit het hoofdstuk met deze persoon voor eens en altijd af. De ander kon niet voldoen aan mijn behoeftes dus is de ander geen passend persoon voor mij. Punt.
Hoe gezond zou dat zijn!!!?????
Nee wij limerents willen liever een manier een methode om de ander toch bij ons te kunnen houden, dat we half doodgaan van de pijn nemen we dan maar op de koop toe.
Hm.. dat klinkt wel een beetje raar.
Wat we voelen is geen bewijs dat de ander een geschikte partner is! Wat we voelen is een zenuwstelsel dat stress en paniek ervaart. Daar moet aan gewerkt worden dus, niet aal het onderhandelen om een ongezond iemand in ons leven te houden ( hoe aardig de ander ook kan zijn). Loslaten kun je leren.